"Współczesne teorie i nurty wychowania" wg Bogusława Śliwerskiego

Bogusław Śliwerski zaprezentował swoim czytelnikom różne ujęcia pedagogik i pedagogii. My inspirując się większością z nich wybrałyśmy następujące cechy:

Z pedagogiki społeczno-personalistycznej:
- aby zmienić złe nawyki całego społeczeństwa trzeba zmienić nawyki i przyzwyczajenia poszczególnych jednostek;

Z pedagogiki nie-dyrektywnej:
- empatia wobec innych i siebie;
- oryginalność w rozwiązywanie problemów;
- twórczość;
- ponoszenie odpowiedzialności za swoje zachowanie;
- powstrzymywanie się od wyrażenia ocen, w tym ocen krytycznych;

 Z pedagogiki międzykulturowej:
- idea braterstwa, przyjaźni i współpracy z osobami z niepełnosprawnością;
- poznawanie danej niepełnosprawności, które daje efekt lepszego jej zrozumienia (skutki, ograniczenia, ale także mocne strony);

Z pedagogiki radykalnego humanizmu:

- powinno się szukać zrozumienia powodu, przez który istnieje tak duża zniewaga dla osób z niepełnosprawnościami; powinno się wierzyć w to, że człowiek nie jest ani dobry ani zły, to społeczeństwo go kształtuje, tak więc powinno się wychowywać tak, aby wykształcić w dziecku zrozumienie dla inności;

Z antypedagogikii:

- zrozumienie, kiedy dziecko pełnosprawne nie akceptuje osób z niepełnosprawnością, ale wykształcenie w nim tolerancji, w której nie będzie ani cienia zniewagi dla tych osób;

Z pedagogii wychowania integralnego:
- obszarem zainteresowań pedagogiki integralnej jest wspólny świat oraz pokój – należy kształtować u wychowanka przekonanie, że świat jest wspólnotą wszystkich ludzi, niezależnie od koloru skóry, narodowości, czy stopnia sprawności;

- kształcenie jest procesem stawania się człowiekiem, dialogu z innymi ludźmi, ze światem i z samym sobą – wychowanek powinien uczyć się porozumiewać z drugim, żyjącym obok niego człowiekiem, ponieważ człowiek jest z natury dobry i dąży do harmonii z otaczającym go światem;