Wypowiedzi nauczycielek.

Nauczycielka z Ostrowa Wlkp:

"Klasa integracyjna, która została stworzona w naszej szkole w rzeczywistości jest integracyjną tylko z nazwy. Nastolatkowie boją się albo po prostu nie chcą wchodzić w interakcje z uczeniami niepełnosprawnymi. Osobiście nie zauważyłam aby uczniowie wyśmiewali czy obrażali osoby poniżej normy, po postu traktują je tak jakby ich nie było. Może to i lepsze niż zachowania negatywnie skrajne, ale czy do końca taką idee mieliśmy tworząc klasy integracyjne ? na pewno nie. Sądzę, że jeszcze długa droga, aby zmienić postawę większości jednostek na taką, aby nie miały obaw dzielenia swego życia z osobami niepełnosprawnymi."

Nauczycielka z Piły:

"Dobrze, że poruszacie ten temat. Szkoła jest miejscem tak różnorodnym w dzieciaki, że problem ten często się pojawia. Wystarczy, aby ktoś chodził o kulach, a już jest napiętnowany! Dlatego warto uświadamiać dzieci i młodzież w tym, że niepełnosprawni też mogą być fajnymi kolegami. Jednak nie jest to też tak, że wszystkie dzieci traktują niepełnosprawnych gorzej. Są uczniowie wyrozumiali, pomagają swoim niepełnosprawnym rówieśnikom, wspierają ich. Pewnie wynika to z wychowania w domu. Tak, czy owak jest to temat trudny i… smutny. Nam dorosłym jest to łatwiej zrozumieć, niż młodzieży."

Statystyki

Chcąc sprawdzić jak sprawa nt. tolerancji do osób niepełnosprawnych ma się wśród uczniów przeprowadziłyśmy małe badania.

Zapytałyśmy o to uczniów gimnazjów, a wyniki przedstawiają się następująco:

Na podstawie tych statystyk widać, że stosunek do osób niepełnosprawnych nie jest zły. Zdecydowana większość uczniów deklaruje, że nie miałaby nic przeciwko temu, aby w ich klasie była osoba niepełnosprawna, a nawet mogliby się z nią zaprzyjaźnić. Jednakże z drugiej strony 25% badanych uczniów zdeklarowało, że nie pomogli osobie niepełnosprawnej, choć mieli taką okazję. Być może wynikało to ze strachu, bądź obojętności na los tych osób. Zatem, czy gdyby rzeczywiście w środowisku klasowym tych osób znalazłaby się osoba z jakąkolwiek niepełnosprawnością zechcieliby lub potrafiliby jej pomóc? A jest to przecież ważne dla tych dzieci, aby otrzymywały szczerą pomoc i wsparcie. Pomoc ta nie może wynikać z litości, gdyż dzieci, które codziennie muszą stawiać czoła różnym problemom nie mogą być narażane na inne życiowe przeciwności zwłaszcza w szkole, która powinna być dla dziecka miejscem bezpiecznym.
Dlatego proponujemy kilka sposobów, metod, aby uczniowie gimnazjów mogli poznać swoich rówieśników, zapoznać się z ich problemami, a przede wszystkim zrozumieć je. Jest to szansa na to, aby poprawić stosunki między tymi grupami osób i zmienić specyfikę myślenia na temat osób niepełnosprawnych. Jest to szansa zarówno dla jednej jak i drugiej strony.

;)

Qllerancja!

Czasami zdarza się tak, że chcąc nie chcąc wierzymy w jakąś ideologię.
No i właśnie muzyka jest takim narzędziem, które nie narzuca, a jednak przekonuje i wpaja wartości.
Dlatego warto posłuchać tych piosenek. :D

Luxtorpeda - Hymn - WARTO ZOBACZYĆ TELEDYSK!

                                         

Dwór Artusa w Gdańsku - dostosowany dla osób niewidomych lub z wadą wzroku.

FUNDACJA JEDYNA TAKA WYBORY MISS POLSKI NA WÓZKU!!!

"Współczesne teorie i nurty wychowania" wg Bogusława Śliwerskiego

Bogusław Śliwerski zaprezentował swoim czytelnikom różne ujęcia pedagogik i pedagogii. My inspirując się większością z nich wybrałyśmy następujące cechy:

Z pedagogiki społeczno-personalistycznej:
- aby zmienić złe nawyki całego społeczeństwa trzeba zmienić nawyki i przyzwyczajenia poszczególnych jednostek;

Z pedagogiki nie-dyrektywnej:
- empatia wobec innych i siebie;
- oryginalność w rozwiązywanie problemów;
- twórczość;
- ponoszenie odpowiedzialności za swoje zachowanie;
- powstrzymywanie się od wyrażenia ocen, w tym ocen krytycznych;

 Z pedagogiki międzykulturowej:
- idea braterstwa, przyjaźni i współpracy z osobami z niepełnosprawnością;
- poznawanie danej niepełnosprawności, które daje efekt lepszego jej zrozumienia (skutki, ograniczenia, ale także mocne strony);

Z pedagogiki radykalnego humanizmu:

- powinno się szukać zrozumienia powodu, przez który istnieje tak duża zniewaga dla osób z niepełnosprawnościami; powinno się wierzyć w to, że człowiek nie jest ani dobry ani zły, to społeczeństwo go kształtuje, tak więc powinno się wychowywać tak, aby wykształcić w dziecku zrozumienie dla inności;

Z antypedagogikii:

- zrozumienie, kiedy dziecko pełnosprawne nie akceptuje osób z niepełnosprawnością, ale wykształcenie w nim tolerancji, w której nie będzie ani cienia zniewagi dla tych osób;

Z pedagogii wychowania integralnego:
- obszarem zainteresowań pedagogiki integralnej jest wspólny świat oraz pokój – należy kształtować u wychowanka przekonanie, że świat jest wspólnotą wszystkich ludzi, niezależnie od koloru skóry, narodowości, czy stopnia sprawności;

- kształcenie jest procesem stawania się człowiekiem, dialogu z innymi ludźmi, ze światem i z samym sobą – wychowanek powinien uczyć się porozumiewać z drugim, żyjącym obok niego człowiekiem, ponieważ człowiek jest z natury dobry i dąży do harmonii z otaczającym go światem;

"Teorie i koncepcje wychowania" wg Mariana Nowaka

 
POSTAWA MORALIZUJĄCA:

Wychowawca umożliwia zapoznanie się z takimi treściami, do jakich sam jest przekonany. Przyjęcie określonych postaw miałoby zaowocować przyjęciem określonych wartości. Utrwalenie wartości przez praktykę życia.

W kontekście podjętego przez nas tematu oznacza to, iż wychowawca podejmuje problem tolerancji do osób z niepełnosprawnością na zajęciach wychowawczych, co dawałoby efekty również na innych przedmiotach. Poglądy nauczyciela powinny być przepełnione akceptacją dla odmienności, ponieważ uczeń przyswaja te postawy, które obserwuje u nauczycieli, szczególnie w pierwszych etapach swojej edukacji.

POSTAWA KONTROLUJĄCA:

Zakłada, że istnienia jeszcze niewychowane poddane są negatywnym impulsom wewnętrznym i poprzez wychowanie powinny zostać zamienione na pozytywne. 

Nauczyciel nie powinien zakładać, że uczeń sam wybierze prawidłowe wzorce ze środowiska. Powinien kontrolować przyswajane przez ucznia postawy napływające z jego środowiska rówieśniczego, ponieważ często bywają one błędne i przyczyniają się do wykształcenia w uczniu postawy nietolerancji. 

PODSUMOWUJĄC

Należy napełniać wychowanka wartościami, nawet jeśli postęp będzie oznaczał wysiłek. Trzeba pamiętać, że motorem wychowania są czynniki egzogenne, które mogą negatywnie oddziaływać na wychowanka.

***

Spośród teorii i koncepcji wychowania opracowanych przez Mariana Nowaka do realizowanego przez nas tematu wybrałyśmy "Normatywność w rzeczywistości wychowania: normatywne koncepcje wychowania". Koncepcja normatywna zakłada, iż wychowanie opiera się na normach ogólnie przyjętych przez społeczeństwo. Jeżeli żyjemy w świecie, które propaguje tolerancję i integrację osób niepełnosprawnych z pełnosprawnymi, to powinniśmy te wartości wszczepiać w wychowanka na drodze edukacji.

Praktyczna filozofia wychowania zajmuje się wyjaśnianiem norm ludzkiego działania, systematyzowaniem refleksji na temat wychowania, wskazywaniem jakie normy ludzie powinni zachowywać w swojej działalności.

***

Marian Nowak wyróżnił kilka metod, spośród których wybrałyśmy dwie pasujące do realizowanego przez nas tematu.

METODA BEZPOŚREDNIA:

Wychowawca działa sam, bezpośrednio, natychmiast, w zaistniałej sytuacji. Sprawdzony rodzaj działań, który ma zagwarantować uzyskanie natychmiastowego efektu (kary/nagrody). Zalety: sterowalność, łatwo da się je zastosować w odniesieniu do pojedynczych wychowanków, ale też większych zbiorowości.

W sytuacji, w której nauczyciel dostrzega niepożądane zachowania natychmiast reaguje i zwraca uwagę wychowankowi, iż są one nieodpowiednie i społecznie nieakceptowane.

Przykład: Tomek z drugiej gimnazjum śmieje się z kolegi, który jeździ na wózku inwalidzkim, wytyka mu, że nie jest w stanie przez swoją niepełnosprawność pograć wraz z kolegami w piłkę nożną, używa obraźliwych słów. Nauczycielka zauważa tą sytuację, podchodzi do Tomka i mówi mu na czym polega niewłaściwość jego zachowania. Reakcja ze strony nauczycielki jest natychmiastowa.

METODA MODELOWANIA - WZOROWANIA - PROCESY NAŚLADOWNICTWA:
Istotne są właściwości modela: powodzenie, atrakcyjność, prestiż. W metodzie tej należy uwzględnić, wiek dziecka, świat wartości istotny dla dziecka, atrakcyjność treści przekazywanych za pośrednictwem wzorów. Za pomocą tej metody można modyfikować różnorodne czynności poznawcze, językowe i kryteria cech moralnych.

Należy podsunąć wychowankowi atrakcyjny dla jego grupy wiekowej wzór, z którego może czerpać prawidłowe wzorce postaw i zachowań.

(kliknij w obrazek)

Gry dydaktyczno - integracyjne

Oto przykładowe gry dydaktyczne, które można wykorzystać w pracy z uczniami, np. w celu integracji osób niepełnosprawnych z pełnosprawnymi. ;) Uczniowie będą mogli przy dobrej zabawie nawzajem się poznać, a na dodatek czegoś nauczyć. ;)

1. Geografia

Cel: pobudzanie i aktywizowanie sfery poznawczej dzieci.

Z podanych przez nauczyciela par wyrazów należy ułożyć jak najszybciej nazwy miast. Zwycięża grupa, która ułoży je najszybciej.

Pary wyrazów:

NOS + ROK (KROSNO)

WÓR + TAN (TARNÓW)

CELA + GIN (LEGNICA)

MYŚL + RZEP (PRZEMYŚL)

SZAL + KINO (KOSZALIN)

BRZEG + KOŁO (KOŁOBRZEG)

2. Czy mnie znasz?

Cel: zapoznanie się członków grupy, przełamanie lodów.

Uczestnicy siadają w kręgu, pierwsza osoba mówi: nazywam się ................... Następna mówi: nazywam się ............................, a to jest ........................., i wskazuje na swojego poprzednika. Przedstawianie trwa, dopóki nie obejdzie całego okręgu.

3. Zagadki - pantomima

Cel: integracja grupy, rozwijanie twórczości.

Pracuje się w małych grupach, osoba prowadząca daje każdej grupie kartkę papieru z napisanym słowem, np. zamyślona, rozpaczać. Grupa planuje, jak zaprezentować, zagrać to słowo, inne grupy odgadują.

W a r i a n t y: słowa mogą być przymiotnikami, czasownikami.

4. Co się dzieje?

Cel: podnoszenie nastroju, myślenie twórcze.

Jedna osoba wychodzi z klasy. Pozostałe osoby aranżują jakąś scenę lub sytuację (grają ją). Kiedy osoba wraca, ma zgadnąć, co się dzieje w tej chwili, co reszta przedstawia, np. wszyscy zamiatają podwórko; osoba może zadawać pytania aż odgadnie, co się dzieje.

5. Umowa

Cel: poznanie siebie nawzajem, ćwiczenie intelektu, wyobraźni, interakcje grupowe.

Jedna osoba wychodzi a pozostali ustalają zasadę, według której będą odpowiadać na pytania. Po powrocie nieobecny zadaje uczestnikom pytania dotyczące ich samych i słuchając odpowiedzi, musi zgadnąć zasadę, według której odpowiadają. Zasady mogą być wizualne, np. podrap się w głowę, zanim odpowiesz, lub inne.

6. Ogłoszenia

Cel: pozytywne informacje zwrotne, budowanie zaufania w grupie.

Osoba prowadząca proponuje, by każdy uczestnik napisał ogłoszenie, w którym zareklamuje się jako przyjaciel. Ogłoszenie powinno być napisane w taki sposób, aby było jasne, dlaczego właśnie tę osobę ktoś chciałby mieć za przyjaciela. Po włożeniu ogłoszeń do torby każdy po kolei wyciąga jedno, czyta je 

Wprowadzenie ucznia niepełnosprawnego w środowisko klasowe

Dla wielu dzieci dopiero pójście do szkoły i wejście w dużą, różnorodną grupę rówieśników powoduje, że w sposób wyraźny uświadamiają sobie one własną niepełnosprawność. Wtedy też znacznie częściej, niż mogło to wydarzyć się wcześniej dziecko spotyka się z zainteresowaniem ze strony innych. 

Niektórzy rodzice sami decydują się na skierowanie prośby do nauczyciela, aby przygotował klasę na obecność niepełnosprawnego dziecka. Inni sami próbują to zrobić.

Przykładem może być osoba M. Killilea, która odwiedziła grupę przedszkolną (to samo może odbywać się w grupie szkolnej!), której członkiem miała zostać jej niepełnosprawna córka. Powiedziała kilka pozornie banalnych zdań na temat swojego dziecka, podkreśliła te właściwości małej, w których była ona bardzo podobna do innych umiejętnie wplatając w swoją wypowiedź informacje o rodzaju niepełnosprawności dziewczynki, a także o jej możliwościach i ograniczeniach.

Można również wyobrazić sobie sytuację, w której matka lub ojciec przewidując zainteresowanie rówieśników protezą używaną przez dziecko z niepełnosprawnością, przychodzą do klasy wcześniej, pokazują protezę, wyjaśniają jej budowę i zasady funkcjonowania. Zaspokaja to ciekawość poznawczą dzieci, która bardzo często jest źródłem zachowań ocenianych przez osoby dorosłe jako okrutne, a swojemu synowi lub córce umożliwiają łagodniejsze, bardziej "miękkie" wejście w zespół klasowy.

Wydaje się, że rodzice powinni odpowiednio wcześniej dowiedzieć się, kto będzie w tej samej klasie, co ich dziecko. Następny krok, to pomoc w nawiązaniu zabawowego kontaktu przynajmniej z kilkorgiem dzieci przez rozpoczęciem nauki.

Dzieci powinny przede wszystkim wiedzieć, dlaczego budzą zainteresowanie swoich rówieśników, a czasami i dorosłych.

Efektem oddziaływań wychowawczych powinno być raczej to, że dziecko uśmiecha się do nieznajomego, w którym wzbudziło ciekawość, niż to, że w takiej sytuacji zbiera w nim gniew, któremu towarzyszy bezsilność, poczucie krzywdy i upokorzenia.

Przykładowy konspekt zajęć dotyczących niepełnosprawności z uczniami pełnosprawnymi

Uczniowie szkoły integracyjnej, ale nie tylko, bo także uczniowie szkoły masowej powinni w ogólnym zarysie poznać istotę niepełnosprawności, gdyż nietolerancja może często wynikać z niewiedzy, niedoinformowania. Poniżej prezentujemy konspekt przykładowych zajęć dotyczących zaznajomienia uczniów pełnosprawnych z niepełnosprawnością.

Temat: Zapoznanie uczniów z rodzajami niepełnosprawności.

CELE:

1. Wiadomości

A. ZAPAMIĘTAĆ: Uczniowie potrafią nazwać i zdefiniować określone niepełnosprawności.
B. ZROZUMIEĆ: Uczniowie potrafią rozróżnić niepełnosprawności, a także krótko streścić ich charakterystykę.

2. Umiejętności

C. ZASTOSOWANIE W SYTUACJI TYPOWEJ: Uczniowie potrafią porównać poznane wcześniej niepełnosprawności, wskazać na podobieństwa i różnice. Potrafią również wybrać sposób rehabilitacji adekwatny do danej niepełnosprawności.
D. ZASTOSOWANIE W SYTUACJI NIETYPOWEJ: Uczniowie potrafią ocenić jaki wpływ ma środowisko na poczucie własnej wartości osoby z niepełnosprawnością, potrafią także przewidzieć reakcje osoby z niepełnosprawnością na zachowanie np. grupy rówieśniczej.

ZASADY:

Zasada przystępności w nauczaniu: nauczyciel powinien uwzględnić różnice w tempie pracy uczniów, a także rozpocząć przekazywanie treści od tego, co uczniom bliższe, stopniowo przechodząc do nowych.

Zasada świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie nauczania: nauczyciel stwarza warunki do pracy w grupie, uczniowie grupowo opracowują charakterystykę wybranej niepełnosprawności.

Zasada systematyczności: nauczyciel dzieli temat na punkty (punkty mogą dotyczyć rodzajów niepełnosprawności), uczniowie są zachęcani do samodzielnej pracy.

TREŚCI:

Materializm funkcjonalny: uczniowie wdrażając się w tematykę niepełnosprawności poznają ich „idee przewodnie”; podstawowym kryterium doboru i układu treści są względy światopoglądowe – tolerancja, akceptacja, empatia;

FORMY NAUCZANIA:

1.    Ze względu na miejsce uczenia się: szkolne – klasowo - lekcyjne, ale także pozaszkolne: wycieczka – np. do szkoły specjalnej, czy innej opiekuńczej placówki;

2.    Ze względu na czas prowadzenia zajęć: lekcyjne – grupowe (przy opracowywaniu danej niepełnosprawności), zbiorowe – dyskusja z nauczycielem;

3.     Ze względu na liczbę uczniów: forma pracy grupowa, bądź zbiorowa;

METODY KSZTAŁCENIA:

Metoda asymilacji wiedzy:

uczniowie toczą dyskusję z nauczycielem dotyczącą sytuacji osób z niepełnosprawnościami w środowisku osób pełnosprawnych, przyswajanie wiedzy można także odbywać się w formie wykładu – nauczyciel dzieli się z uczniami swoją wiedzą w zakresie rodzajów i charakterystyki niepełnosprawności;

Metoda problemowa:

uczniowie samodzielną pracą dochodzą do rozwiązania problemu; problemy mogą dotyczyć np. sytuacji dzieci niepełnosprawnych w środowisku szkoły masowej, integracji szkolnej lub potrzeb psychofizycznych osób z niepełnosprawnościami;

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

środki wzrokowe: podręczniki z zakresu pedagogiki i dydaktyki specjalnej, zdjęcia, ilustracje;
środki wzrokowo słuchowe: dostęp do komputera, multimedia;

Impreza integracyjna!

 
Scenariusz imprezy z okazji „Powitania wiosny”

1.      Klasa: I – III Gimnazjum

2.      Miejsce realizacji: …

3.      Data: ...

4.      Czas trwania imprezy: ….

5.      Prowadzący imprezę:  ….

Cele ogólne:

1.      Kultywowanie zwyczajów związanych z pożegnaniem zimy i powitaniem wiosny.

2.      Zmiany zachodzące w przyrodzie.

3.      Zachęcanie do zabawy.

4.      Pogłębienie doświadczeń i przeżyć związanych z przyrodą w działalności plastycznej.

Cele szczegółowe: uczniowie

– słuchają uważnie wiersza i piosenki,

– odpowiadają na zadawane pytania,

– wypowiadają się na temat zmian zachodzących w przyrodzie,

– rozpoznają pierwsze wiosenne ptaki i kwiaty,

– rozwijają zdolności manualne,

– wykazują się własną pomysłowością i kreatywnością,

– potrafią przyporządkować do każdej pory roku charakterystyczne elementy,

– współpracują w grupie,

– potrafią utrzymać porządek na swoim stanowisku pracy i sprzątają po zakończonej pracy,

– z pomocą wykonują kukłę – Marzannę.

Metoda:

– twórcza,

– działaniowa,

– aktywizująca,

– słowna.

Forma:

– zbiorowa,

– grupowa,

– indywidualna.

Pomoce dydaktyczne:

– magnetofon,

– płyty CD,

– materiały dekoracyjne w postaci opasek na głowę dla dzieci,

– puzzle przedstawiające wiosenne kwiaty i powracające ptaki,

– wycięte z brystolu słoneczko, trawa, kwiatki oraz elementy charakterystyczne dla poszczególnych pór roku,

– magnesy,

– plastelina,

– kolorowe piórka,

– materiały potrzebne do wykonania marzanny ( słoma, gazety, Patyki, wstążki, bibuła itp.),

– wiersz,

– wykałaczki.

Przebieg uroczystości

Część wstępna

1.  Powitanie uczniów.

2.  Głośne, wzorowe czytanie wiersza Jana Brzechwy pt.: „Przyjście wiosny”  i omówienie jego treści z uczniami

      3.  Wysłuchanie z płyty CD piosenki pt.: „ Idzie do nas wiosna”.

4.   Podanie tematu imprezy „Powitanie wiosny”.

Część właściwa

1.      Wybieranie przez uczniów opaski udekorowanej kwiatami i założenie jej na głowę.

2.      „ Pogaduchy wiosenne” – uczniowie mają za zadanie dokończyć zdania na temat wiosny.

3.      Wykonanie wiosennego ptaszka z plasteliny, kolorowych piórek oraz patyczka. Uczniowie wykonują prace indywidualnie. W czasie pracy prowadzące pomagają i wspierają uczniów. Ocena słowna prac po zakończeniu.

4.      Dopasowywanie przez uczniów elementów charakterystycznych dla poszczególnych pór roku: wiosny, zimy, lata, jesieni. Z brystolu wykonane jest słoneczko oraz trawka z kwiatkami co ma przedstawiać wiosnę. Dzieci doklejają charakterystyczne cechy tej pory roku. Następnie do nazw pozostałych pór dobierają kolejne elementy z rozsypanki.

5.      Wspólny taniec uczniów w kółeczku do piosenki pt.

6.      Zabawy ruchowe: „kwiatki rosną”. „słońce świeci”, „lecą ptaki”.

7.      Układanie puzzli. Uczniowie zostają podzieleni na 3-osobowe grupy i wspólnie układają z części fotografie wiosennych kwiatów i powracających ptaków. W czasie pracy wspierają uczniów prowadzące. Ocena słowna wykonanych zadań.

8.      Wykonanie kukły – Marzany. Uczniowie z pomocą praktykantek wykonują kukłę z przygotowanych materiałów. Sprzątanie Sali po zakończonej pracy.

Część podsumowująca

1.      Ocena kukły – Marzanny przez dzieci i prowadzące.

2.      Rozmowa z uczniami na temat zwyczaju „topienia Marzanny”.

3.      Obdarowanie dzieci lizakami za aktywną pracę.

4.      podziękowanie i pożegnanie z uczniami.

ZAŁĄCZNIKI:

Załącznik nr 1

Jan Brzechwa

„Przyjście wiosny”

   Naplotkowała sosna,

 że już zbliża się wiosna

Kret skrzywił się ponuro:

 przyjedzie pewno furą…

  jeż się najeżył srodze

  Raczej na hulajnodze.

          Wąż syknął

- ja nie wierzę,

przyjedzie na rowerze.

          Kos gwizdnął:

    Wiem coś o tym,

przyleci samolotem.

    Skąd znowu

- rzekła sroka

ja jej nie spuszczam z oka

i w zeszłym roku w maju

widziałam ją w tramwaju.

Nieprawda wiosna zwykle przyjeżdża motocyklem.

A ja wam to dowiodę

Że właśnie samochodem.

Nieprawda bo w karecie!

W karecie? Co pan plecie?

Oświadczyć mogę krótko,

Że płynie właśnie łódką!

A wiosna przyszła pieszo

Już kwiaty z nią się spieszą,

Już trawy przed nią rosną i szumią

Witaj wiosno!

Załącznik nr 2

Piosenka pt.: „Idzie do nas wiosna”

Kiedy wiosna przyjdzie do nas,
Roześmiana i zielona,
Razem z wiosną wszystkie dzieci
Zaśpiewają tak:

Zielona trawa,
zielony mech,
Zielona żaba…
rech, rechu, rech. (x2)

Rośnie trawa, rosną listki,
Rosną szybko dzieci wszystkie.
Przyfrunęły też bociany
I klekocą tak:

Ref....(x2)

W lesie kwitnie już zawilec,
Obudziły się motyle,
A wieczorem nad łąkami
Słychać żabi śpiew:

Ref.... (x2)

Załącznik nr 3

„Pogaduchy wiosenne” - dokończ zdania

Wiosna sprawia, że...

Wiosna wyczarowuje kolorowe...

Wiosenna pogoda jest...

O Wiosennym poranku słychać...

Spacerując wiosną można zobaczyć....

Metody walki z nietolerancją.

Mamy do zaproponowania Wam kilka metod walki z nietolerancją wobec osób z niepełnosprawnością. (po kliknięciu w daną metodę wyskoczy nowe okienko): 

IMPREZA INTEGRACYJNA
PRZYKŁADOWY KONSPEKT ZAJĘĆ
WPROWADZENIE UCZNIA NIEPEŁNOSPRAWNEGO W ŚRODOWISKO SZKOLNE
GRY DYDAKTYCZNO - INTEGRACYJNE
TEORIE I KONCEPCJE WYCHOWANIA - MARIAN NOWAK
WSPÓŁCZESNE TEORIE I NURTY WYCHOWANIA - BOGUSŁAW ŚLIWERSKI

Bądźcie nietolerancyjni tylko wobec nietolerancji...

Nietolerancja jest częstym zjawiskiem występującym w polskich 
szkołach, szczególnie w gimnazjach. Uczniowie nie potrafią dostrzec pozytywnych cech u osób odmiennych od nich samych. W szczególności mamy tu na myśli osoby niepełnosprawne intelektualnie i fizycznie. 

Współcześni nastolatkowie nie rozumieją tego, iż osoby te w większym stopniu odczuwają brak akceptacji. Młodzi ludzie pomimo tego, iż czują współczucie to kieruje nimi przede wszystkim wstyd przed tym, że rówieśnicy powiążą go/ją z osobą z niepełnosprawnością, co sprowadzi się do odrzucenia ze strony przyjaciół.

Niektórzy kierują się zupełnie czymś innym, czyli strachem. Boją się tego, co jest im nieznane, odmiennego stylu życia, a w najgorszej formie się ich brzydzą (deformacja ciała, ślinienie się). 

Innymi przyczynami braku tolerancji wobec osób z niepełnosprawnością mogą być: 
* niechęć do brania odpowiedzialności za drugą osobę - Nastolatkowie myślą, iż te osoby są zbędnym ciężarem wymagającym ciągłej opieki
* brak możliwości realizowania niektórych zainteresowań wspólnie 

TOLERANCJA [łac. tolerantia ‘cierpliwość’, ‘wytrwałość’], postawa zgody na wyznawanie i głoszenie poglądów, z którymi się nie zgadzamy, oraz na praktykowanie sposobu życia, którego zdecydowanie nie aprobujemy, a więc zgody na to, aby zbiorowość, której jesteśmy członkami, była wewnętrznie zróżnicowana pod istotnymi dla nas względami. [Encyklopedia PWN]

"W świecie nie istnieje cień, który byłby bardziej cieniem od innych."

                                                                         Nemer Ibn El Barud  







    

Niepełnosprawność somatyczna

“Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym

sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka.”
                                                                                -  Jan Paweł II

Każda z chorób w specyficzny sposób determinuje rozwój dziecka. Wpływa na jego szanse i możliwości, ale też nakłada swoiste ograniczenia.

Choroba przewlekła to proces patologiczny trwający ponad cztery tygodnie, cechujący się brakiem nasilonych objawów chorobowych. W przebiegu chorób przewlekłych mogą wystąpić zaostrzenia objawów chorobowych, zmniejszenie się ich nasilenia lub czasowe ustąpienie.

Niepełnosprawność fizyczno-ruchowa

W codziennym życiu: w szkole, na ulicy, w pracy, na zakupach spotykamy osoby niepełnosprawne fizycznie. 

Aspekt ruchowy nie jest związany tylko z problemami w chodzeniu. Może dotyczyć bowiem całego narządu ruchu. Osoba niepełnosprawna ruchowo to także ta, która ma problemy z koordynacją i precyzją ruchów czy z równowagą. Może także szybciej się męczyć lub mieć nieprawidłowe napięcie mięśniowe. Niepełnosprawność ruchowa oznacza bowiem obniżenie możliwości motorycznych ciała. Może być spowodowana zarówno zmianami rozwojowymi w okresie płodowym jak i powstać w wyniku chorób oraz wypadków czy urazów. Zaburzenia czynności motorycznych mogą występować pod postacią porażenia (czyli całkowitego zniesienia czynności ruchowych, inaczej zwanym paraliżem, bezwładem lub plegią) lub pod postacią niedowładu, inaczej zwanego parezą, czyli częściowego zniesienia czynności ruchowych. Reasumując: niedowład może oznaczać obniżenie sprawności i poprawności wykonywania ruchów, osłabienie siły mięśniowej, spowolnienie ruchów oraz, w przypadku porażenia, uniemożliwienie wykonywania ruchów. Uczniowie niepełnosprawni ruchowo, szczególnie Ci z zniekształceniami kończyć, czy poruszający się na wózku inwalidzkim, z balkonikiem czy o kulach są często mało " atrakcyjni " dla rówieśników, to znaczy uczniowie w normie nie chca aby zaszła miedzy nimi integracja. Wynika to przede wszystkim z tego, ze osoby pełnosprawne nie moga z takimi osobami uprawiać sportów, czy bawić się w zabawy, które wymagają dużej aktywności fizycznej. Dzieci są bardzo aktywne ruchowo i potrzebujaa tego rodzaju aktywizacji, dlatego szukają przyjaciół z którymi beda mogli realizować swe pasje sportowe, czy spełniać po prostu potrzebę ruchu. Nauczyciel w takiej sytuacji powinien zadbać o stworzenia jak największej ilości zajęć, który mogłyby maksymalnie zwiększyć sprawność ruchowa dziecka niepełnosprawnego oraz powinien wprowadzić takie ćwiczenia i zadania dzięki którym obaj uczniowie zabawy będą mogli w pełni uczestniczyć.

Niepełnosprawność intelektualna

Czy masz jakiekolwiek pojęcie na temat niepełnosprawności intelektualnej? Czy wiesz na czym polega? Nie? Już Ci wyjaśniamy!

Jest to niższa od przeciętnej o minimum dwa odchylenia standardowe, czyli 30 punktów sprawność intelektualna. Pojawia się w okresie rozwojowym, to znaczy do 18 r.ż. i jest związana z jednym lub więcej zaburzeniami w zakresie: dojrzewania, uczenia się i społecznego przystosowania.

Niepełnosprawność intelektualna ma 4 stopnie:

I głęboka niepełnosprawność  - od 0 do 19 punktów sprawności intelektualnej

II znaczna – od 20 do 35

III umiarkowana – od 36 do 51

IV lekka – 0d 52 do 67

Jednakże my zajmiemy się osobami z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Wynika to z tego, iż te osoby są najczęściej spotykane w szkołach masowych, np. w klasach integracyjnych.  

Dzieci z niepełnosprawnością intelektualną tak samo jak dzieci pełnosprawne potrzebują Twojej tolerancji, Twojego uśmiechu, Twojego gestu pełnego akceptacji. Odwdzięczają się tym samym, uwielbiają dzielić się ciepłem, radością i czułością.

Niestety w dzisiejszych czasach integracja tych dzieci w szkołach odbywa się najczęściej tylko na pierwszy szczeblach nauki. Im dziecko jest starsze tym bardziej widoczne jest „rozchodzenie się” kontaktów między osobami pełnosprawnymi i osobami z niepełnosprawnościami. Uczniowie w normie chcą pomagać, ale w chwili, gdy obowiązek ten jest im zbyt bardzo narzucany i coraz mocniej staje się uciążliwy tym bardziej dzieci oddalają się od siebie. Dlatego tak ważne jest, aby nauczyciel owszem uwrażliwiał na pomoc innym, ale powinien starać się aby nie doszło do sytuacji w której pomoc staję się obowiązkiem, a nie wewnętrzną potrzebą. Kolejnym powodem przez który integracja nie zawsze dochodzi do skutku jest fakt, że dzieci bardzo szybko weryfikują różnice między sobą. Dzieci chcą dobierać partnerów, którzy są jak najbardziej podobni do nich samych np. mają to samo hobby. Bardzo szybko weryfikują potencjalnego kolegę, przyjaciela, dlatego tak często eliminują osoby z niepełnosprawnościami jako swych potencjalnych przyjaciół. Różnice są dla nich zbyt istotne do pokonania. Nauczyciel w tej sytuacji powinien uwrażliwiać na fakt, że innością i indywidualnością cechuje się każdy z nas i należy to powszechnie tolerować, a co więcej umieć akceptować.